Audio-inleidingen Seizoen 24-25

Iphigénie en Tauride

Ooit kreeg Agamemnon een hartverscheurende voorspelling: in ruil voor de langverwachte wind die de Griekse oorlogsvloot naar Troje zou voeren, moest de Myceense koning zijn dochter Iphigeneia offeren. Volgens operavernieuwer Christoph Willibald Gluck was het de godin Diana die Iphigeneia ternauwernood kon redden. In zijn stormachtige Iphigénie en Tauride verkommert de getormenteerde prinses vele jaren na die goddelijke interventie in een tempel in het verre Tauris. Als hogepriesteres is het nu haar gruwelijke plicht vreemdelingen ritueel te doden. Op een dag krijgt Iphigeneia de opdracht Pylades en Orestes te vermoorden, twee gevangenen uit haar vaderland. Door de jaren van afzondering en kwelling herkennen zij en haar teerbeminde broer Orestes elkaar niet meer… tot het bijna te laat is. Regisseur Rafael R. Villalobos toont dat de klassieke tragedie over de ontwrichtende gevolgen van oorlog niet alleen tijdloos maar ook brandend actueel is.

Rain.

Na het aanstekelijke Mozart / Concert Arias blazen de dansers van Opera Ballet Vlaanderen opnieuw een iconische ensemblevoorstelling van Anne Teresa De Keersmaeker nieuw leven in. Met Rain (2001) keerde de gevierde choreografe terug naar twee grote liefdes: pure dans en de minimalistische muziek van de Amerikaanse componist Steve Reich. Op de bezwerende, pulserende tonen van Reichs cultcompositie Music for 18 Musicians (1976) bezetten tien dansers de scène, afgebakend door een gordijn van fijne koorden. Ze brengen een duizelingwekkende aaneenschakeling van virtuoze dansfrases.
De Keersmaekers voorliefde voor wiskundige figuren, het meetkundig benutten van de ruimte en haar kunst van de voortdurende variatie worden in deze overrompelende choreografie tot een absoluut hoogtepunt gevoerd. Het gezelschap dansers verschijnt als een hechte groep uitgesproken individuen die één voor één een onmisbare rol spelen in het geheel. Rain is onweerstaanbare dansenergie op een meesterwerk uit de minimal music.

Madama Butterfly

‘Un bel dì, vedremo…’ In haar ontroerende aria verlangt de Japanse Cio-Cio-San, die liefkozend Butterfly genoemd wordt, naar de mooie dag waarop ze haar Amerikaanse echtgenoot Pinkerton weer zal zien. Haar liefdevolle toewijding is echter niet wederzijds. Pinkerton keert na enkele jaren terug naar Japan, maar heeft nu een Amerikaanse vrouw aan zijn zijde. Bovendien werd Butterfly vanwege haar interculturele huwelijk verstoten door haar traditionele familie. De eervolle Butterfly ziet haar droom van een ander leven veranderen in een nachtmerrie, die enkel tragisch kan aflopen.
Aan het einde van de 19e eeuw ontstond een ware hype rond de Japanse cultuur in het Westen. Giacomo Puccini liet zich inspireren door het land van de rijzende zon zoals het in Europa gepercipieerd werd en gebruikte zelfs Japanse klanken en instrumenten in zijn meeslepende en emotionele muziekdrama. De Argentijnse regisseur Mariano Pensotti laat alle folklore in Puccini's meesterwerk achter zich en reflecteert over de constructie van een eigen identiteit door de ogen van de ander.